Салтанат Айдарбекова

Сыр беріп жүйкем, тырысып шекем, келеді арқам құрыстап,

Шайтан желменен долы теректер шайқайды басын жыны ұстап.

Тарыдай әлем сыйдыра алмаса қауызына біздерді,

Жалғанның уын мен-ақ жұтайын өшім қалғандай уыстап...

Жылына алмай жаурады жаным шуағына мына көктемнің,

Сыза алмай жүрмін санадан бірақ елесін тәтті өткеннің.

Мұнар мұң басқан жалғыздығымның сәулесін бір күн жағам деп,

Бейкүнә жырым дертті жүректің жыртығын жамап, сөккен мың.

Ұмытқым келген...

Ұмытып бәрін жылытқым келген жанымды,

Тұрлаусыз тағдыр, сақ-сақ күледі сындырмақ болып сағымды.

Болады қандай сағыныш түсі, сары ма әлде ақ па екен?

Аппақ әлемім, сарытап болған жұмыр ет менде сағынды...

Ішінде жүрмін тұманды ойлардың, мең-зең күйде адасып,

Алапат дерттің мендегі күйімен жатқан кім бар санасып?

Тәңірдің сыйын құлаштай қысып ұстай алмаған бейбақпын,

Мендегі көңіл ынтызар мұңлық, мендегі іңкәр қарашық...

Отқа орап кеткен өкінішімнің тыртығы қалған маңдайға,

Сақы көңілмен Тәңірім бір күн өзіңді қайта жазбайды, ә?

Толассыз өмір күресінде шейіт боп кетсем егер мен,

Бұл тағдырымның тақтайшасына атыңды жазсам болмай ма?..