Туындылары

ЕЛІКТЕРІМ

Қалып кеткен қараусыз моладай нақ,
Бір көрініс жүректі жаралайды-ақ.
Езілемін еріксіз еңсем түсіп,
Жезкиіктер қырылған даланы ойлап.

Жұбатпаған жандарын ғасыр әні,
Жануарлар күдікпен жосылады.
Жасырды екен не сырды
Мөлдіреген
Жанарында еліктің қос лағы?!

Жан шуағы жасанды ерітпей мұз,
Көңілі қалған көмірден көріктейміз.
Көздеріме – түбінен түк ұқтырмас
Тігіледі күдікпен еліктей қыз.

Күңгірт тартты-ай жап-жарық күнің неден,
Тереңіне қалайша үңілмеген?!
Ойран етіп кеткені-ай ойларымды,
Жас ілініп кірпігі дірілдеген.

Арылмаған басыммен кіл нәлеттен,
Табиғаттан қалайша сый дәметкем?!
Бір киені жоғалтып алғандаймын,
Киіктермен қырылған бірге кеткен.

Қайдан ұқсын алдынан не күткенін,
Сенімдерін, Құдай – ай, неге үптедім?
Не қалады көріктен,
Даламда анау
Емін – еркін желмесе киіктерім!