Туындылары
ОТЫРАРДЫҢ ОТТАРЫ
Өзіңе келген сайын, Отырарым,
Әкетем жырдың сұлу тотыларын,
Бір тарихты баяндап сөйлеп кетер,
Қолыма алсам бір уыс топырағың.
Топырағыңнан томсарған қызыл күрең,
Халқымның қан боп түскен ізін білем.
Топырақ емес қолдағым – ер жүрегі,
Сөйлеп тұрмын мен соның қызуымен!
Құлағыма кешегі күй келеді,
Қиялымды кейінге сүйреледі.
Міне, менің алдымнан өтіп жатыр,
Отырардың қоңыраулы күймелері.
Әндетіп атады екен алтын таңы,
Сәулесі қала кезіп, жарқыдады.
Толтырып, тіршілікке көшелерің,
Өмірін түскен халқы әрі.
Қандай сұлу, япырай, түнгі кейпі,
Мақпал самал түбіттей үлбірейді.
Отырардың оттары жер көзіндей,
Қараңғылық көрпесін тілгілейді.
Дүниенің бар сыры жиылыпты,
Дариясы білімнің құйылыпты.
Европа мен Қытайды дүбірлетіп,
Баршылық барабанын жиі ұрыпты.
Шаттық отын шалқытып, шар тарап үй,
Аңқылдата есіпті арқаға күй,
Көкірегін күнге ашып туыпты онда,
Мұхаммет Әбу Насыр Әл-Фараби.
v
Дәуірге күйінді ме, сүйінді ме,
Білмеймін, кітаппенен киінді де.
Бірінші боп Фараби көтерілді.
Косманавша ғылымның биігіне.
Айтуынша тарих – төрешінің,
Ашты алғаш көп жұмбақтың сол есігін.
Екінші Аристотель десе әлем,
Бар шығыс паш етеді ол есімін.
Фараби көңілдердің кешіп селін,
Көбейткен көкіректің есіктерін.
Қазір де Каирдың кең залдарынан,
Сөйлеп тұрған дауысын есітемін.
Қорғанның сипап, сүйіп бір кесегін,
Батыр бабаларыммен тілдесемін.
Жеті ғасыр шегініп, о, оқушым,
Солармен сұрапыл күн кешемін.
Өртке оранды қаланың бар боздағы,
Шарпып оты соғыстың сан маздады.
Отырарды қамалап, қансыратты,
Сұм Шыңғыстың сүмелек сарбаздары.
Қызыл жалын кемірді жалақтаған,
Кітаптарды Фараби парақтаған.
Арын сатып алдамшы ел болғанша,
Жер болуды япыр-ай қалапты адам.
Аспан ұлып шатынап шақпақ жақты,v
Қала орнында қан бөккен батпақ жатты.
Ғазиз далам ержүрек ұлдарына,
Монумент қып төбені сақтап қапты.