Өмірбек Сансызбаев
Өмірбек Тимурұлы Сансызбаев 1992 жылы 15 қыркүйекте Оңтүстік Қазақстан облысы, Сайрам ауданы, Айкөл ауылында дүниеге келген.
2001 жылдан Шымкент қаласындағы Маржан Тасова атындағы №12 мектеп-интернатында оқиды. Ұстаздары Өмірбекті жастайынан өте зерек, өз ісіне ұқыпты, жауапкершілігі мол, өте байсалды балғын болып өсті, оның бойынан үлкенге деген құрмет, кішіге деген ізет білініп тұрады, - дейді. Бүгінгі күнде Өмірбек жоғарыда аталған білім ошағының 10 сыныбында оқуда. Мектеп директоры С. Х. Мамешовтың көмегімен Өмірбек алғашқы жыр жинағын да шығарып үлгерді. «Жүректі өртеп пәк сезім...» атты өлеңдер жинағы 2009 жылы жарық көрді.
Шығармалары
Алғашқы қар
Терезені ызғар болып қақты кеп,
Бұрқасындатқан дүниені ақ түтек.
Төр алдында малдасын құрып атам отыр,
«Тұр балам, қыс келіп қапты» - деп.
«Қыс келді» - деп ойнайтұғын қар атысып,
Күресіп құлайтұғын жерді құшып.
Шанасын іздеп інім жүр,
Сырғанайтын қырдан сайға құстай ұшып.
Тыңдамай кетті інім сырғанауға,
Шанасын сүйретіп омбы қарға.
Шанасымен сырғанай алмай әлек болған,
Ұқсамайды ол жауранға.
Бұл қар толастар емес қайдам бүгін,
Қарын кұреп жүрмін үй маңының.
Ініммен бірге қар атыссам ба екен деймін,
Тоңғанына қарамай қол-аяғымның.
Ақ ұлпа аспаннан төгіледі,
Ашқан жолым қайтадан көміледі.
Шақырып бала кезім қыр жаққа,
Қолын бұлғап тұрғандай боп көрінеді.
Жердің беті ақ ұлпа, ақ мамық,
Ойнап жүр балалар қырда шаттанып.
Қаһарлы қыстың алғашқы қарын,
Балалар жүр осылай қарсы алып.
Алыстасың сен
Сен едің арайлап атар таңым,
Сен едің қиялдайтын бар арманым.
Алыстасың бірақ сен бүгінде,
Алаулаған алғашқы ақ махаббатым.
Бақытты кез екен-ау сол бір шақтар,
Өзіңмен бірге болған әр сағаттар.
Алыстап сен кеткеннен соң,
Өзекте өрілуде жыр шумақтар.
Құлпырған қызыл гүлім ең,
Еске алам сені бүгін мен.
Саған деген пәк сезім,
Орын алған жүрегімнің төрінен.
Санамды улап сансыз сұраққа,
Жүрсің-ау сен менен жырақта.
Кездесер ме едік күніге,
Алыстасың сен бірақ та.
Келеді таңым күліп,
Өзіңе табындырып.
Күн мен ай жолықпайды,
Жүрсің тек сағындырып.
Тағылар тригонометриясының бір формуласы
Желінде қара күздің,
Тағысы құла түздің.
Жемтігін іздеп алыстан,
Келеді жалғыз бүгін.
Әр қырға бір шығып,
Даусын созып бір ұлып.
Жүрген еді бұл тағы,
Көп күннен бері ашығып.
Дүлей дауыл шартарап,
Алысқа көзін қадап.
Әр қырға бір шығып,
Отырады шабын жалап.
Жемтігін іздеп жүр әлі,
Қалмай оның амалы.
Көзі шалды бір кезде,
Алыстан бір қараны.
Көзін алмай қарадан,
Орындалғандай бір арман.
Тура тартты сол жаққа,
Аштықтан белі бұралған.
Көлденееңдеп жолға шыға,
Кез болсам деп жолаушыға.
Қара басып бұл қасқыр,
Кез болды бір аңшыға.
Сөйтіп, бұл тағыны қара басты,
Аңшыны көріп тұра қашты.
Аңшының да аты жүйрік екен,
Екеуі екі бірдей қырдан асты.
Болғанмен, екеуі де қанша мықты,
Дегенмен, тағыны аштық жықты.
Қара күзде құла түзде,
Мылтық ашты жаңғырықты.
Қос тірсегінен оқ тиіп,
Қасқыр отыр шоқиып.
Жерге аққан қаны,
Қалуда тез ұйып.
Аңшы келді тез жетіп,
Тұзағын салды түзетіп.
Кері қайтты ауылға,
Тірідей тағыны сүйретіп.
Құтылуға тағы күш қылады,
Қашам деп, әйтеуір ышқынады.
Қара күзде, құла түзді,
Жаңғырықтырды оның ащы зары.
Аңшы келді ауылға жетіп,
Арқанмен тағыны сүйретіп.
Ортасында жүр ауылдың,
Тірі әкелгенін мақтан етіп.
Керек етпей тағының терісін де,
Талатты ауылдың иттеріне.
Бұл аңшы бұл тағыны,
Салды осымен ит өлімге.
Қанталап жанарлары,
Кек болып аққан қаны.
Ойлап жатыр ішінен,
Ұрпағым алар деп кегімді әлі.
Зымырап жылдар өтті талай,
Бәрі де өзгермей бұрынғыдай,
Қоймайды екен бәрібір тағылар,
Қастық қылсақ, әйтеуір кегін алмай.
Желінде қара күздің,
Желінде құла түздің
Қой бағып жүр жас бала,
Айдалада жалғыз бүгін.
Апыр-топыр бола қалды кенет бірден,
Тағылар тап берді бар екпінмен.
Бір тағы келіп жас баланың,
Тістеп өтті тірсегі мен білегінен.
Ашылған жаңа гүлі,
Қалғанмен бала тірі.
Сол баланың мәңгілікке,
Келмеді сөйлеуге тілі.
Өткенін ойлап мұңаяды,
Дірілдеп кейде қол-аяғы.
Немересі еді жас бала,
Сол аңшының баяғы.
Түс көріп, ойлап табу,
Тағылар үшін неткен қару.
Тағылаардың бұл формуласы,
Ата-баба кегін алу.
Алдаған арман немесе алғашқы сүріну
Сәулесі жоқ, о менің арманым,
Үмітімді, үмітімді неге жалғадың?
Шынымен-ақ жақсы еді ғой,
Үмітімді жалғамай-ақ қойғаның
Мен де ойладым, бағым жанар деп,
Тұлпарым озып, бәйге алар деп.
Ақанның Құлагеріндей боп тұлпарым,
Кім ойлаған мәреге жетпей қалар деп.
Орындалды арманым деп көптен күткен,
Бұл күнім қуанышты өтер деп, өткен күннен.
Қуанышы мәңгі есте қалар деп, түйген жүрек,
Өкініші мәңгі есте қаларын қайдан білген?
Сол бір дерт енді жазылмайды,
Алдаған арман, ауыр қайғы.
Күткенменен сол арманды,
Сол кездегідей бәрібір оралмайды.
Ол бір күн-жігерімді құм қылған күн,
Ол бір күн-намысымды қор қылған күн.
Бұрынғы қуанышты күндерімді,
Мәңгілік өкінішке толтырған күн.
Алдаған арман, сол бір күнгі,
Жараладың неге менің жүрегімді.
Ондай арман күтпейтіндей алдымнан,
«Ақтармын» - деп ақ тілегіңді.
Тағдырдың айдауы мен жетегінде,
Алыстағы арманыма жетемін бе?
Жұлдызым меенің жарқ етіп,
Ерте сөніп кетемін бе?
Теңіз толқыны немесе Өмір толқыны.
Асау теңіз толқындары,
Аласұрып бұлқынады.
Арпалысып желменен,
Жағаны кеп жұлқылады.
Тасиды кейде тербеледі,
Бұл теңіздің төңірегі.
Кейде өмір, кейде көңіл.
Тасыған теңіздей боп көрінеді.
Тасыды теңіз тағы да,
Аласұрып тез арада.
Тасыған теңіз толқынынан,
Бір балық қалып қойды жағада.
Жетем деп теңізге талпынады,
Тынысы жетпей оның шарқ ұрады.
Алыстап барады балықтан,
Теңіздің тасыған толқындары.
Толқынның еріп жетегіне,
Жатыр жардың етегінде.
Тасыған теңіз толқыны,
Қайта айналып келеді ме?
Толқындар кейде алдайды,
Бір жеріне қайта бармайды.
Дүниеде осынау,
Толқынсыз теңіз болмайды.
Толқыды теңіз тағы тасып,
Толқыны қия жардан асып.
Өлуге шақ қалған балық,
Кете барды толқынмен араласып.
Жамандыққа көңілім уақыт бөлмеші,
Жақсылықпен жанарымды тербеші.
Ей, өмірдің тасыған толқындары,
Мекенімнен алыстат көрмеші.
Тәуелсіздік таңы
Бұл күнді талай аңсағанбыз,
Аңсаған арманды қарсы аламыз
Тәуелсіз елміз, азат елміз,
Деп әлемге жар саламыз.
Жаңадан гүл қауыз жарды,
Хош иіске бөлеп бұл ғаламды.
Жаңа гүлім жайқалған,
Жерінде елімнің жаса мәңгі.
Жаса! Жаса! Елім менің,
Алпауытына айналып бұл әлемнің.
Жайнайды енді мәңгілік,
Гүлге айналып төңірегің.
Қалықташы мәңгі көк қыраным,
Шарықташы мәңгі әнұраным.
Тәуелсіздіктің таңы атты арайлы,
Орындалды қазағым бар арманың.
Желтоқсандағы ой.
Жүректе қан салып өрнек,
Тұла бойды намыс кернеп.
Қалайша қазағымның,
Қалайша шамы сөнбек?!
Ақ шамын қазақтың сөндірмейміз,
Батыр елміз, ешкімнен жеңілмейміз.
Алдымыздан ақырғанмен арыстан,
Арпалысамыз, арпалысамыз берілмейміз.
Алыстама азаттық мұнарланып,
Бүгінгі күнің тұрғанмен тұманданып.
Ертең-ақ көк аспаннан,
Күн күлімдеп шығары анық.
Көгімді тұман торламайды,
Тосқауыл бізге ешкім бола алмайды.
Өзге жақтан ұшып келген қарға,
Қазаққа қыран боп қона алмайды.
Әлемге шашар шапағатын,
Көтереміз биікке қазақ атын!
Орындауға тиістіміз,
Ата-баба аманатын!
Көңілде қалмай қаяу, мұң,
Оянғын елім, оянғын!
Елім үшін мәңгіге,
Жан қиюға даярмын!