Туындылары

ТАМШЫ МЕН САЯ

-Тамшы, тамшы келдің қайдан,
-Сұр бұлттардан қанат жайған.
-Шатырларды сенбе соққан,
-Көктен құлап келе жатқам.
Сатырлатып мен ғой қаққан.
-Жүз соқсаңда сені сөкпен,
Келмей қойдың неге көптен?
-Есіңде ме боран қалың,
Жылы тонға оранғаның.
-Бар алқапты қар жапқанда,
Шатырларға мұз қатқанда.
-Иә, иә, сол шақтарда,
Үйде ошаққа от жаққанда.
-Ақ ұлпалар сан мыңдаған,
Саяжан деп қол бұлғаған.
-Иә,иә, бәрі есімде,
Аппақ әлем өлкесінде.
Ақ ұлпаға сүйсінгенмін,
Қолда тұрмай исінгені.
-Ыстық еді алақаның.
-Сол сен ба едің балапаным!
Жүз жаусаң да сені сөкпен,
Келмей қойдың неге көптен!
-Осы болды жаңылғаның,
Сая мені танымадың.
Сәуірдің сол сайранында,
Мұршам келмей ойлануға.
Бұршақ болып көктен ақтым,
Терезеңді тебе қақтым.
-Бұл кім деп ем сонша тепкен,
Шыққан едің сонда шектен
Өзің мұздай, тастай қатты,
Соққан тасың жанға батты.
-Ыстық еді алақаның,
-Сол сен бе едің балапаным!
Жүз соқсаңда сені сөкпен,
Келмей қойдың неге көптен.
-Алатауда нөсерлеткем,
Жел қуған соң әзер жеткем.
Терезеңді сүздім еппен.
-Қош келіпсің сәлем жаңбыр,
Шалғындардың шөлін қандыр.
-Тамшылардан құралғанмын,
Өзен болу бұл арманым,
-Төпелей бер бұршағыңмен,
Қаланы жу бұрқағыңмен.
-Арықтарды үзе кердім,
Жылғалармен жүзе бердім.
-Гүлге толтыр құрағымды,
Суға қандыр бұлағымды.
-Жерге сіңіп буға айналдым,
Жермен көкті жүз айналдым.
Көңілсізсің Сая неге?
Кеш келдің деп сөге көрме.
Қоштаспасам сәлем берме.
Бір тамшы жас қалсын сенде,
-Жанарыңды жүр аударып,
Жатам жерде қырауланып.
Буға айналып қайта толам,
Шыққа айналып гүлге қонам.
Айтып тұрмын мекенімді,
Саған келіп кетерімді.
-Қайта оралғын тамшы жерге,
Көңілімді келде демде.
Сағынамын сені мен де,
Керексің сен байтақ елге.
Жаңбыр,жаңбыр жаушы жерге!
Тамшы, тамшы, тамшы жерге!